Fotoğraflarla birlikte dondurdukları zamana döndüğümü hayal ediyorum, çocukluğuma, doğduğum ana, annemin karnına, annem ve babamın farklı farklı hayatlarına. Nasıl olmalıydım, nasıl olmalıyım?
“ Kim okuyacak yazdıklarımı? ”
“Sen yaz yeter ki” diyor “ben okurum.”
“ Zaten hep sen okuyorsun, sadece sen; hatta bazen yalnız ben.”
Çoğu zaman ben susuyorum, konuşuyorsun; yazıyorum, sen okuyorsun. Biliyorum beni çok seviyorsun, hiç yalnız bırakmıyorsun. Bir gün gözlerimizin önünde bir ölüm görsek, o ürkek sesin çıkar mı bilmiyorum. Ben yazarım ölümü, gördüğümü yazarım, sen okur musun onu bile bilmiyorum.
“Ne yazmalıyım?”
“ Sen aklına geleni yaz, yaz yeter ki” diyor “ben okurum.”
Tükenmez kalemle bebeklerimin suratını boyadım mı, hatırlamıyorsun, hatırlamıyoruz. Sakin konuşuyorsun, sakin olmuyorsun. Yalnızlık neden ağır herkese? Ama ben hiç yalnız kalmıyorum, beni çok seviyorsun, yalnız bırakmıyorsun.
“ Anneler çocuklarını nasıl öper?” diyor
“ Artık bunu konuşmak istemiyorum.”
Radyonun güzelliği, bir sonraki şarkıyı bilmiyor oluşumuz olmalı. Sevmediğim şarkılarda bile değiştiremiyorum; korkuyorum hep bir sonraki şarkının gizemli güzelliğinden. Tanımadığım insanlarla aynı şarkılarda, hiç bilmediğim insanlarla aynı sebeplerden ağlamak istemiyorum. Uzun zamandır ağlamıyorum. Yalnız olsam belki fakat sen beni seviyorsun.
“Herkes hak ettiğini mi yaşar?” diye soruyorum
“ Yaşadığını hak etmemiş biri var mıdır?” diyor.
“ Ben de onu soruyorum” diyemiyorum, dilim boğazıma dolanıyor.
İnsanların sevgileri gözlerine yansıyordur herhalde, nefretleri gibi. Ne hissettiğimizi bilmediğimizde nasıl göründüğümüzü hayal etmeye çalışıyorum, gözümün önüne hiçbir şey gelmiyor. Ona sormak istiyorum, susuyorum.
“Okumaktan sıkılmadın mı?” diyorum
“ Sessiz ol, okuyorum”
“Bundan sonra okumanı istemiyorum, film izlemek istiyorum günlerce.”
“ Sen yazacaksın, ben okuyacağım diyor.”
Bana verilen buyruklardan hoşlanmıyorum ve yerine getiriyorum. Biliyorum beni seviyorsun, sesinde bir güzellik var, benim için hep en güzelini istiyorsun. Yazıyorum.
